Κατά τον όγδοο αιώνα π.Χ. ο μέσος Έλληνας ήταν πλήρως εξαρτημένος από έναν ιδιοκτήτη αριστοκρατικής καταγωγής. Αργότερα, από τον πέμπτο αιώνα κ.ε., στην Αθήνα τουλάχιστον, είχε φτάσει στο σημείο να συνειδητοποιήσει ότι ήταν μια αυτόνομη ανθρώπινη ύπαρξη και ότι ο ίδιος και οι άλλοι σαν αυτόν είχαν τα ίδια δικαιώματα για συμμετοχή. Ο καθηγητής W.G. Forrest ανιχνεύει τα βήματα, με τα οποία οι Έλληνες έφτασαν σ\' αυτή τη συνειδητοποίηση την επέκταση του Ελληνικού κόσμου, που έσπασε τον ασφυκτικό οικονομικό κλοιό των αριστοκρατών τις επαναστάσεις, που, έχοντας συχνά ως μέσο την τυραννία, ανέτρεψαν τον απόλυτο πολιτικό τους έλεγχο την ιδέα ενός καθορισμένου πολιτεύματος, που εδραίωνε τους νόμους σαν κάτι εγκυρότερο από οποιοδήποτε άτομο ή ομάδα ατόμων, που θα τους επέβαλλαν και τελικά την αναγνώριση ότι στη διατύπωση αυτών των νόμων η εξειδίκευση θα πρέπει να υπηρετεί την κοινή λογική. (. . .)